Η άποψη της Μαρίας Γκανά, πολιτικού μηχανικού στο Designing for Happiness.
Εδώ και χρόνια παρατηρείται μια τάση υιοθέτησης του εμφανούς σκυροδέματος εξωτερικά και εσωτερικά σε κτήρια τα οποία δεν προορίζονται για βιομηχανική χρήση.
H τάση αυτή υποτίθεται ότι δίδει ιδιαίτερη σημασία στην καθαρότητα της μορφής, στην «οργανικότητα», στην έμφαση στο «ανάγλυφο», και βεβαίως κοντράρει την τυπική εργολαβική κατασκευή η οποία στηρίζεται στο επίχρισμα, το φινίρισμα και το χρώμα.
Οι υπέρμαχοι της μινιμαλιστικής αισθητικής επιμένουν στο εμφανές σκυρόδεμα λόγω της απλότητας, της λιτότητας, της απαλλαγής από περιττή πληροφορία, της αφαίρεσης.
Ξεχνούν όμως το έμψυχο περιεχόμενο των κτηρίων.
Ειδικά στην περίπτωση κατά την οποία το εμφανές σκυρόδεμα χρησιμοποιείται και στο εσωτερικό, υποδηλώνει μάλλον την ερημιά, την ελάττωση ή την εκμηδένιση της αισιοδοξίας και της χαράς των ενοίκων. Κοινώς, οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι για πιο σίγουρη μετάβαση στην κατάθλιψη.
Αναρωτιέμαι ποιός αρχιτέκτων οδηγεί έναν άνθρωπο σε κονσερβαρισμένη γκρίζα κατασκευή!
Ο απρόσωπος χαρακτήρας του βιομηχανικού κτηρίου πώς μπορεί να στεγάσει ένα γραφείο, ένα εστιατόριο ή ακόμη χειρότερα, την μόνιμη κατοικία ενός ανθρώπου; Υπάρχει τόση ανάγκη να μεταμορφώσουμε τον αστικό χώρο σε μία ατέλειωτη θάλασσα από τσιμέντο;
Ήδη μέσα από το απρόσωπο κουτί (την πολυκατοικία του ‘60) χάθηκε η γειτονιά, η αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον στον συνάνθρωπο και οι παιδικές φωνές.
Η χρήση του εμφανούς σκυροδέματος στο απρόσωπο κουτί το οδηγεί σε πιο ψυχρή και αδιάφορη αισθητική και αρχιτεκτονική μορφή.
Μια κατοικία σε ψηλό κτήριο είναι ούτως ή άλλως αποκομμένη από το φυσικό περιβάλλον και οδηγεί σε εσωστρέφεια.
Πολλώ δε μάλλον όταν διαθέτει και ένα καθαρά βιομηχανικό στοιχείο για να ενισχύει την απομάκρυνση από την φύση.
Αναρωτήθηκαν οι θιασώτες του εμφανούς σκυροδέματος αν η αλόγιστη χρήση του οδηγεί στον «απανθρωπισμό» του περιβάλλοντος;
Και ενώ το σκυρόδεμα έχει κατηγορηθεί από διάφορες πλευρές ότι είναι κακόγουστο και καταθλιπτικό όταν καλύπτει τεράστιες επιφάνειες και συμπαγή τμήματα του αστικού ιστού, ταυτοχρόνως αποτελεί αγαπημένο συστατικό αρχιτεκτονικής!
Σήμερα μάλιστα, όταν συζητάμε για ‘πράσινο’ κίνημα – στον κατασκευαστικό, στον βιομηχανικό και σε άλλους κλάδους – με κινητοποιήσεις υπέρ της πράσινης ανάπτυξης σε όλες της τις εκφάνσεις, με νομοθεσίες κλπ., είναι αντιδιαμετρικό και οπισθοδρομικό να προσπαθεί μια μερίδα αρχιτεκτόνων να προωθήσει το εμφανές σκυρόδεμα, ως τρόπο κατασκευής σε χώρους γραφειακούς, πόσο μάλλον κατοικίας.
Έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πράσινη προσπάθεια που υποτίθεται ότι είναι φλέγον ζήτημα και όλα τα νέα κτήρια το υποστηρίζουν και το προϋποθέτουν.
Το κτήριο είναι ζωντανός οργανισμός και αγκαλιάζει τον άνθρωπο.
Ο χρήστης ζει και αναπνέει μαζί του.
Ανεβοκατεβαίνει κλίμακες, εισέρχεται σε ανελκυστήρες, κάθεται σε living room και χαλαρώνει βλέποντας τηλεόραση ή τους φίλους και την οικογένειά του, στο γραφείο του και διαβάζει.
Και τότε κοιτάζει προς την οροφή και η οροφή γκρίζα και βαριά του κάθεται στο κεφάλι στα 2.57 μ. μόλις…Mια πλάκα zoellner…
Και διερωτάται γιατί η ζωή του φαίνεται γκρίζα!
Ειδικά στην Ελλάδα. Στη χώρα με φως και ήλιο 365 ημέρες το χρόνο.
Με το πεύκο να μπαίνει μέσα στη θάλασσα…μια ζωή μέσα στο χρώμα, ποιος είναι ο ρόλος του γκρι στην καθημερινότητά μας;
Ελπίζω μόνο, ότι η χρήση του εμφανούς σκυροδέματος μάλλον διαδραματίζει ένα συμπτωσιακό φαινόμενο περιορισμένης διάρκειας και δεν θα μας απασχολήσει ουσιαστικά στην διαχρονία.
Μαρία Γκανά _πολιτικός μηχανικός
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου ή μέρους αυτού χωρίς έγγραφη άδεια.
Νόμος πνευματικής ιδιοκτησίας 2121/1993.
Design for Happiness 
Υποβολή σχολίου